شرح فصوص الحکم

                        
اثر حاضر نسخه خطی شرحی است بر فصوص الحکم ابن عربی
کتاب فُصوص یا فُصوص‌الحِکَم اثر ابن عربی از کتب مشهور عرفان نظری است. فُصوص جمع واژه «فَص» است. یکی از معانی آن نگین است؛ اما فقط این معنا را ندارد. "ابن منظور"، در "لسان العرب"، و جمعی دیگر برای واژه "فص" چند معنا ذکر کرده اند که از جملۀ این معانی: اصل و جوهره هر چیز، جدا کردن، تفصیل دادن، مفصل، نگین انگشتر، بخشی از هر چیز، است. "ابن فارس"، در "مقاییس اللغة"، معنای "فص" را در اصل به معنای"فصل" می داند و معانی دیگر این ریشه را به این معنا بر می گرداند. هریک از این معانی که ذکر شد در مورد "فصوص الحکم" صادق است و ابن عربی به همۀ این معانی نظر دارد.
این اثر با وجود حجم اندکش، مهم‌ترین اثر ابن عربی است که در اواخر عمرش به رشته تحریر درآمده است. این کتاب ۲۷ فص دارد و هر فص به منزله یک فصل است. هر فص مشتمل بر حکمت‌هایی است که به یکی از پیامبران نسبت داده شده‌است. البته، مقصود ابن عربی از این پیامبران نمونه نوعی است و از مقامات و ویژگی‌های کلی چنین افرادی در گذشته و آینده بحث می‌کند و هدف او بررسی تاریخی افرادی معین به صورت خاص نیست.[۲] وی در مقدمه این کتاب تصریح کرده‌است که آنچه در این کتاب نگاشته است همان چیزی است که پیامبر اسلام وی را به نگارش آن امر کرده‌است و فصوص الحکم را در رؤیا به ابن عربی داده است و وی را مأمور کرده‌است که آن را به اهلش ارائه کند.